Pisma ostatnie - henryk markiewicz

"W ostatnich latach życia polemiczny odruch pojawiał się u profesora Henryka Markiewicza ze zwiększoną częstotliwością. Działo się tak zapewne równocześnie dlatego, iż mniej aniżeli dotąd pochłonięty poważną pracą własną, uważniej śledził bieżące życie naukowe, jak i z tego w głównej mierze względu,wielka część tendencji i postaw badawczych, wyłaniających się z postmodernistycznego paradygmatu, napotykała na opór jego racjonalności, wychodziła poza aksjologiczną ramę, w obrębie której pracował jego intelekt; rozmijała się też wyraźnie z wyobrażeniami o naukowości i profesjonalizmie, jakie go ukształtowały.

(…) Wciąż spierał się o literaturoznawcze imponderabilia i korygował tezy obecnie krążące w jego naukowej biosferze, ale też z pasją prowadził walkę podjazdową, demonstrując na solidnych przykładach, jakie są skutki interpretacyjnego leseferyzmu i badawczej dezynwoltury – brak wiedzy, lekceważenie mistrzowskiego warsztatu, językowe niechlujstwo.

Trwał przy przeświadczeniu, że istnieją granice interpretacyjnej dowolności, zwalczał "wirusa nadinterpretacji i programowego subiektywizmu", pisał kąśliwie,nawet jeśli historię literatury cechować (za jedną z badaczek) jako "fikcję, dyskurs, który nie odtwarza rzeczywistości, ale nadaje jej znaczenie", to jednak "choćby nie odtwarzając rzeczywistości, należy się choć trochę z nią liczyć.

W przeciwnym wypadku mamy do czynienia z zabawą, która nie ma swych reguł. A zabawa bez reguł to licha zabawa"." Teresa Walas, ze Wstępu Powyższy opis pochodzi od wydawcy.