Lektura jako spotkanie

„W ostatnim zdaniu swej rozprawy autorka akcentuje, że starała się tu interpretacyjnie i lekturowo sprostać wielości, którą wyznaczyła sobie, wybierając przedmiot swoich badań i ich obszar. Starania te, w moim odczuciu, przyniosły perfekcyjny efekt – nie tylko dlatego, iż ujawniają idealne kompetencje w zakresie historii literatury i kultury, filozofii, antropologii. Także dlatego, iż autorka fortunnie łączy ambicje badacza z nieukrywaną fascynacją Brzozowskim, który patronuje jej własnym przygodom myśli. Sama od lat podzielam tę fascynację, lecz lektura tej pracy jeszcze ją wzmaga – także za sprawą oryginalnego stylu Elizy Kąckiej, wypracowanego w wieloletnim obcowaniu z myślą jednego z najoryginalniejszych polskich filozofów. Ale podkreślić tu trzeba, że podążając w ślad za swoim bohaterem, autorka mówi co chwila: „sprawdzam”, zagląda pod podszewkę jego definicji, formuł i metafor, wprowadza je w ruch. Wysoko zatem oceniam tę próbę zbilansowania fascynacji i analizy, która udowadnia, w moim mniemaniu, wielkość i wagę projektów antropologicznych Brzozowskiego, niesprawiedliwie niejednokrotnie wcześniej ocenianego jako filozof nieprzekonujący i niekompetentny z powodu rzekomego „rozwichrzenia” swojej myśli.

Autorce udało się w tej pracy pokazać mapę polskiej progresywności, zarysować na niej przygody polskich i europejskich intelektualistów z początków XX w., a równocześnie przedstawić nową propozycję czytania Brzozowskiego”.

Z recenzji prof. Dr hab. Ewy Paczoskiej