SPOŁECZNA ODPOWIEDZIALNOŚĆ BIZNESU W POSZUKIWANIU NOWEGO PARADYGMATU (E-book)

Zagadnieniom współpracy w erze sieciowej i ekologicznie związanym z nią problemom społecznej odpowiedzialności jest poświęcony rozdział 7, autorstwa U. Ornarowicz. Autorka na podstawie studiów literaturowych i analizy studiów przypadków dotyczących wybranych form współpracy we współczesnej, usieciowionej gospodarce informacyjnej poszukuje odpowiedzi na pytanie: Czym jest ekonomia współpracy i w jakich relacjach pozostaje zakres jej nazwy z zakresem nazw bliskoznacznych, takich jak "ekonomia współtworzenia", "ekonomia dostępu", "ekonomia dzielenia się", "ekonomia współdzielenia", "ekonomia użytkowania" czy "ekonomia współużytkowania"? Podejmuje próbę budowania autorskiej koncepcji typologii różnych form społecznej współpracy. Korzystając ze źródeł literaturowych, wymienia atrybuty wyraźne usieciowionej gospodarki, a wśród nich współpracę w sieci, często przybierającą formę wspólnoty. Odwołując się do literatury, autorka cechuje wspólnotę sieciową jako nowy wariant zbiorowości społecznej - formę instytucjonalnej współpracy wykorzystującej technologie teleinformatyczne - a następnie tworzy typologię wspólnot sieciowych. Uwzględniając dwa podstawowe kryteria, czyli fazy cyklu gospodarczego (produkcji, zamiany i konsumpcji) i rodzaj współpracy między uczestnikami wspólnoty, podkreśla sześć typów wspólnot, a następnie wspólnotę każdego rodzaju cechuje, podaje jej przykłady i określa jej atrybuty widoczne. Ze względu na podobieństwo cech grupuje wspólnoty i opisuje w postaci pięciu modeli. Tablicaryczny opis każdego z modeli uwzględnia po trzy przykłady wspólnot, które są podstawą owego opisu (konstytuują go i uzasadniają) i ich właściwości-zdarzenia dynamiczne, które składają się na splot działań złożonych, określanych jako współpraca. Do owych cech-zdarzeń należą: współtworzenie, współużytkowanie, wspieranie, dzielenie się, podmiana, dostęp (wirtualny albo realny) i posługiwanie się instytucją własności (własność prywatna lub współwłasność). Porównanie cech przypisanych poszczególnym modelom pozwala autorce na zdefiniowanie ogólnie rozumianej ekonomii współpracy i wyznaczonie jej cech widocznych, takich jak dostęp wirtualny albo realny i dzielenie się. O szczegółowych formach tej współpracy przesądzają dopełniające właściwości, do których należą współtworzenie albo współużytkowanie, występujące oddzielnie albo razem. Tym samym autorka określa relacje między zakresami nazw: "ekonomia współpracy", "ekonomia dostępu", "ekonomia dzielenia się", "ekonomia współtworzenia" i "ekonomia współużytkowania". Zagadnienia społeczności sieciowych włącza do rozważań nad działaniami biznesu i jego społeczną odpowiedzialnością, wskazując na wynikające z owego "usieciowienia" zmiany w sposobie postrzegania tej odpowiedzialności. Zmiany te zalicza do jednego z trzech obszarów, do których należą: 1) świeże wartości ekonomiczne i pozaekonomiczne dla konsumenta, dostawcy, przedsiębiorstwa, regionu albo kraju, 2) skutki społeczne, 3) skutki środowiskowe. Wariant i znaczenie tak kwalifikowanych zmian uzależnia od formy współpracy pomiędzy uczestnikami wspólnoty.