Ego praedicator. zarys biografii jana falkenberga op

Jan Falkenberg OP (ur. Ok. 1364 r., zm. Ok. 1435) to średniowieczny „człowiek orkiestraˮ: regens zakonnego studium generalnego w Krakowie, wykładowca i kaznodzieja na uniwersytecie praskim, uczestnik soborów w Pizie, Konstancji i Bazylei, inkwizytor papieski i przeor. W dodatku, przeciwnik i krytyk polskiego króla Władysława Jagiełły i Polaków.

W polskiej, ale i dominikańskiej historiografii, Falkenberg zapisał się bezdyskusyjnie negatywnie. Jego sławna Satyra wymierzona we Władysława Jagiełłę, Witolda i ich poddanych położyła się cieniem na całej jego biografii. Jan Długosz opisał go jako kłótnika, paszkwilanta i oszczercę. Kolejne pokolenia badaczy starają się zrozumieć skrupulatniej kim był Jan Falkenberg także jako zakonnik i intelektualista. Prezentowana książka młodego dominikańskiego historyka i sekretarza Dominikańskiego Instytutu Historycznego – Tomasza Kalisza OP jest odważnym i prekursorskim głosem w długiej i burzliwej dyskusji nad jedną z najszczególniej kontrowersyjnych postaci w 800-letniej historii polskich dominikanów. Autor prezentuje brata Jana nie tylko jako polemistę i polityka,typowo jako dominikańskiego zakonnika, określającego samego siebie jako głosiciela, kaznodzieję – skąd tytułowe ego praedicator.

Książka składa się z dwóch części. Taki podział wynika z nad wyraz standardowych i kompletnie odrębnych etapów życia Jana Falkenberga. Dominikanin był bowiem w sporach o wzajemne relacje papieża i soboru powszechnego poprzez ponad połowę swego życia zwolennikiem wyższości tego pierwszego, a następnie diametralnie zmienił zdanie i z zawziętego papalisty stał się tak samo zagorzałym koncyliarystą. Nie ulega wątpliwości, o czym przekona się każdy czytelnik, że Jan Falkenberg był zakonnikiem o nad wyraz złożonej i nieodgadnionej osobowości.