Jadwiga lechicka - kobieta nowa i nowoczesna. kulturowy porządek i relacja płci w historiografii polskiej

Jadwiga Lechicka interesuje autora jako historyczka. Temu zainteresowaniu daje on pierwszeństwo i z takiego punktu wychodzi w swoich rozważaniach. Bohaterkę książki demonstruje jako człowieka pojedynczego – jednostkę podejmującą wybory życiowe, mającą jednostkowe pragnienia i kryteria wobec siebie.

Wykorzystuje do tego ślady – biografemy, które pokazują ją jako podmiot prywatny z oryginalnym jednostkowym doświadczeniem, bohaterkę swojego życia. Biografemy to dane etnograficzne, które identyfikują prywatne doświadczenie, ale nie dają w nie wglądu.

W związku z tym autor równocześnie odwołuje się do biografemów i do wykonanego przez współczesne Lechickiej kobiety nowego wzorca kobiecości – „kobiety nowej i progresywnej", sformułowanego po I wojnie światowej poprzez środowisko, z którym Lechicka była związana – homo academica.

Równolegle z zainteresowaniem Lechicką jako człowiekiem pojedynczym autor zajmuje się kulturowym porządkiem i relacją płci w międzywojennej i powojennej historiografii polskiej. Przygląda się temu z perspektywy doświadczeń Jadwigi Lechickiej, jej stosunku do siebie samej, a także jej działań związanych z edukacją, pracą zawodową i rodziną.

Diagnozując przypadek Lechickiej, dokonuje kontekstualizacji jej biografemów w zgodne zestawienie – za sprawą pojęcia uwrażliwiającego porządku i relacji płci – z biografemami innych , a także dotyczącymi ich danymi statystycznymi.