Architektura lat siedemdziesiątych XX wieku budzi dużo interesujących dyskusji. Ten stosunkowo nowy kierunek badań coraz częściej postrzegany jest w najróżniejszych aspektach. Wybudowane wtedy obiekty uważane są niekiedy za nieatrakcyjne, które utrudniają albo blokują lokalizowanie nowych inwestycji.
niezwykle często architekturze tej przypisywane są cechy części oszpecających przestrzeń miejską, które kojarzą się na ogół z ówcześnie panującym ustrojem. Wręcz z alergiczną niechęcią podejmowane są próby odnowy, które mogłyby zachować ich dotychczasowy charakter, nie ingerując w ich pierwotną formę.
Należy jednak spojrzeć na tą architekturę z innej perspektywy. Niekiedy pod wieloletnią zasłoną zaniedbań przezierają ciekawe i istotnie współczesne rozwiązania urbanistyczne. Autorzy, podejmując się badań osiedli mieszkaniowych wybudowanych w latach siedemdziesiątych w Rzeszowie, wyznaczyli te osiedla, które cechują się oryginalnymi rozplanowaniami przestrzennymi wyrosłymi z interpretacji walorów natury miejsca.
Przyjęte w procesie projektowym koncepcje przestrzenne i środki architektonicznego kształtowania reprezentują te przykłady, które wniosły kolejne ogniwa do szerokiego spektrum architektury nurtu modernistycznego.