W publikacji opisany jest podsystem zabezpieczenia technicznego, w aspekcie ogólnym, a także w kontekście funkcjonowania polskiego kontyngentu wojskowego w Republice Iraku i Islamskiej Republice Afganistanu.
Należy zauważyć, iż udział w operacjach o charakterze zbliżonym do wojny wymusza na służbach technologicznych zapewnienie utrzymania ciągłej efektywności wydzielanego sprzętu wojskowego (SpW). Wymaga to posiadania i utrzymania stosownego potencjału obsługowo-remontowego do realizacji zadań zabezpieczenia technologicznego, o oczekiwanej przez pion operacyjny wydolności, skuteczności i sprawności.
Dlatego można postawić tezę, iż niezależnie czy zadania zabezpieczenia technologicznego realizowane są w kraju, czy poza jego granicami, zapewniona powinna być ciągłość tego zabezpieczenia. Publikacja składa się z czterech rozdziałów.
W rozdziale pierwszym przedstawiono ogólne zasady zabezpieczenia technologicznego, funkcjonujące w SZ RP. W rozdziale drugim dokonano identyfikacji założeń związanych z prowadzeniem operacji reagowania kryzysowego NATO, z uwzględnieniem uwarunkowań operacyjnych, logistycznych i terenowo-klimatycznych.
W kolejnym rozdziale przeprowadzono analizę i ocenę zabezpieczenia technicznego polskich kontyngentów wojskowych realizujących zadania w operacjach reagowania kryzysowego NATO w Republice Iraku i Islamskiej Republice Afganistanu.
Zaś w czwartym rozdziale zaproponowane zostały kierunki, w których powinien zmierzać podsystem zabezpieczenia technologicznego w celu powiększenia sprawności i sprawności cyklu zabezpieczenia technologicznego polskich kontyngentów wojskowych w operacjach reagowania kryzysowego NATO z uwzględnieniem występujących (bądź mogących wystąpić) ograniczeń.
Zdaję sobie sprawę, że podjęty temat nie jest nowy, jednak zmieniające się uwarunkowania wykorzystania kontyngentów wojskowych wydzielanych do operacji reagowania kryzysowego NATO, a także użycie nowych rodzajów SpW implikują zmiany w obszarze zabezpieczenia technicznego.