Przedmiotem badawczym książki jest łacińska poezja uprawiana w Gdańsku w drugiej połowie XVI wieku. Cztery rozdziały prezentują przeróżne odmiany genologiczne tej poezji: utwory weselne (epitalamia), funeralne (epicedia, elegie żałobne, epitafia), polityczne i religijne: wytwarzane w różnorodnych okolicznościach (na Boże Narodzenie, Wniebowstąpienie, czy w skomplikowanym dla miasta czasie panującej zarazy).
Książka demonstruje teksty dotąd niewydane, istniejące wyłącznie w formie starych druków i zestawia je z poezją wytworzoną na terenie Korony czy Śląska. Niemało z tych gdańskich dzieł wprawia w zdumienie poziomem artystycznym, erudycją autorów wykazujących gruntowną znajomość kluczowych dla epoki tradycji: antyku i Biblii i twórczą inwencją poetów, która pozwala zaliczyć ich nie tyle do grona naśladowców antycznych wzorów, co raczej do grupy emulatorów rywalizujących z dorobkiem literackim starożytnych.