Praskie święta radości, czyli zasada don giovanniego

Damsko-męskie zawirowania powodują, że główny bohater ucieka z Warszawy do czeskiej Pragi, z którą ma romans od Aksamitnej Rewolucji w 1989 roku. W ironicznej literackiej grze, którą są Praskie święta radości, czyli zasada Don Giovanniego, „złote miasto" staje się sceną, planem filmowym i akuszerką narodzin książki. Kluczem są na nowo odczytana postać Don Giovanniego z głośnej praskiej opery z 1787 roku i postaci Mozarta, Hrabala, Kafki. W motywach ich dzieł oglądają się męskie marzenia i wrażliwość, zmieniające się role pań i panów doby feminizmu. Tak jak w oknach praskich pałaców i kamienic, tramwajów, w premierze popularnego Divadlo pod Palmovkou, w kuflach i butelkach czeskiego piwa.

Praskie święta radości to szalona wyprawa przez czeską stolicę, marzycielska i jednocześnie nasycona głęboką wiedzę o cudownym mieście nad Wełtawą, pełna fantastycznych przygód i spotkań, z Hrabalem, Mozartem i jego Don Giovannim, Miłoszem i innymi słynnymi postaciami z literatury, muzyki i historii. Jest to zniewalająca fantasmagoria, pisana z ironią i dowcipem. Perfekcyjna lektura pachnąca wielką miłością do stolicy Czech i jej mieszkańców. Nie wyobrażam sobie ulepszonego i zabawniejszego przewodnika po Pradze i jej cudownych knajpach.

Martin Pollack, pisarz austriacki, tłumacz m. In. Ryszarda Kapuścińskiego

Zalogowałam się w tej historii od pierwszego zdania. To jest opowieść o męskiej wrażliwości. Polecam!

Małgorzata Sikorska-Miszczuk, dramatopisarka, librecistka

Z niezwykłym smakiem i wielką erudycją, z ironią, lecz i pogodą ducha, autor opowiada o Europie, Mitteleuropie. Od Don Giovanniego po Hrabala. Główny bohater to wieczny wędrowiec po szlakach między Pragą a Wiedniem. Praskie to także świetny portret polskiej inteligencji.

Jerzy Stuhr, aktor, reżyser

Po przeczytaniu Praskich świat radości natychmiast chcę się jechać do Pragi. Pan w kryzysie egzystencjalnym, warszawiak, odkrywa przed nami stolicę Czech, z którą ma romans, rozmyślając o życiu, o paniach – żonie, córce, matce, innych. O pożądaniu. O pragnieniu pisania, kochania, życia. Jak zapomnieć o przemijaniu? Może nad kufelkiem piwa w towarzystwie wyśnionych kompanów – Don Giovanniego, Kafki, Hrabala? Ta książka jest jak szalona przejażdżka tramwajem numer 10 na Libeń – miesza się zwykłe życie i magia. Ach, jechać takim tramwajem i przeżyć nagłe olśnienie szczęścia! Czasami tyle wystarczy, żeby odnaleźć sens.

Paulina Reiter, „Wysokie Obcasy"

Co mają wspólnego Faust, Don Giovanni i Bohumil Hrabal? Warszawski koneser praskiej kultury i piwa zaprasza czytelników na intelektualną karuzelę w Pradze.

Anna Šašková Plasová, tłumaczka czeskiego wydania