Kultura sieci (Wyższa Szkoła Bezpieczeństwa)

Kształtowanie kultury pokoju, jako wyzwanie współczesności, stanowi jeden z pokaźnych obszarów namysłu nad bezpieczeństwem, jego podstawami, warunkami utrzymania i realnymi zagrożeniami. Odwołując się do ujęcia bezpieczeństwa w jego najszerszej perspektywie, powiedzieć można, iż dotyczy ono całokształtu życia społecznego, ze szczególnym uwzględnieniem kultury jako jego budulca, a zarazem stanowczej składowej.

Kultura wtedy, pojmowana jako duchowo-materialne dziedzictwo ludzkości stanowi swoistą, naturalną tkankę, w której zachodzą procesy rozpoznawania, ujawniania i bezustannego tworzenia względnych warunków bezpieczeństwa, bezpiecznej egzystencji jednocześnie jednostek, grup społecznych jak i całych społeczeństw.

Odwołując się do złożoności i dynamiki kreowanej poprzez człowieka na przestrzeni dziejów rzeczywistości, podkreślić należy,istotnym jej przejawem i osiągnięciem jest wypracowanie rozumienia i traktowania pokoju jako szczególnej wartości, celu dążeń pojedynczych ludzi i całych wspólnot ludzkich.

pomieszczenie – z perspektywy budowy i utrzymania bezpieczeństwa – okazuje się zatem kategorią nośną kultury jako ludzkiego dziedzictwa. Pokój pojmowany jako cel ludzkich dążeń jest zarazem podstawą i gwarantem utrzymania wolnej od zagrożeń in actu egzystencji.

Podkreślić należy, że namysł nad ideą pokoju obejmuje zakres badań z obszaru irenologii i polemologii, gdzie pierwszy termin – gr. εἰρήνη - wnętrze – odnosi się bezpośrednio do namysłu nad podstawami, znaczeniem, kształtowaniem i utrzymaniem pokoju, drugi natomiast, przez grecki źródłosłów – πóλεμος - wojna – odsyła nas do badań nad przyczynami i źródłami konfliktów i wojen – jako przeciwwagi, a równocześnie warunku zrozumienia istoty pierwszego.

Na wagę i znaczenie pokoju wskazywał Immanuel Kant, formułując znamienną ideę wiecznego pokoju – celu ludzkich dążeń i działań, którego podstawami uczynił: „zasadę wolności wszelkich członków społeczeństwa", „zasadę zależności wszelkich obywateli od jednego prawodawstwa", „ideę powszechnej równości"1.

Zaskakująco aktualne w tym kontekście zdają się być słowa niemieckiego filozofa: „teraz, gdy wreszcie wzięło górę poczucie wspólnoty ludów i doszło do tego, iż naruszenie prawa w jednym miejscu na ziemi jest poprzez wszystkich odczuwalnie dostrzegane, idea obywatelstwa świata przestała być fantastycznym i przesadnym wariantym prawa, natomiast jest niezbędnym uzupełnieniem niepisanego kodeksu jednocześnie prawa państwowego, jak i prawa narodów do publicznych praw człowieka w ogóle, tym samym więc do wiecznego pokoju, do którego, można sobie tego jedynie życzyć, nieustannie będzie się przybliżać."