Wpływy i inspiracje myślą Stagiryty odkryć można we wszelkich niemal obszarach nauki i wielu jej szczegółowych dziedzinach: od biologii i medycyny, przez socjologię i nauki o polityce, teorię sztuki i pedagogikę, po logikę i metafilozofię.
Dziedzictwo Arystotelesa jest aktualne, a on sam narzuca się jako równorzędny uczestnik współczesnych dyskursów filozoficznych. Można Arystotelesa czytać z perspektywy historyka filozofii: badać kontekst kulturowy jego koncepcji; analizować jego doktrynę; oceniać trafność krytycznych uwag, jakie wygłaszał wobec teorii swoich poprzedników; można wreszcie wytykać mu błędy wynikające ze stanu ówczesnej wiedzy naukowej.
choćby przy takim podejściu Stagiryta ma do powiedzenia mnóstwo interesujących i aktualnych rzeczy współczesnemu czytelnikowi. Ale do myśli Arystotelesa można też podchodzić z pozycji filozofa-teoretyka, to znaczy podejmować wyszczególnione przez niego problemy, oceniać ważność argumentacji i trafność tez – Stagiryta jest dla nas partnerem w dyskusjach na temat zachowań społecznych, czynników modelujących charakter, cyklu wychowania, wartości estetycznych, poznawczej funkcji sztuki, koncepcji języka, teorii prawdy, sposobów poprawnego wnioskowania i wielu innych.
Można wreszcie proponować nowe odczytanie myśli Arystotelesa, co prowadziło czasem do stworzenia oryginalnych i szeroko dyskutowanych teorii. Eseje zamieszczone w tym tomie prezentują podejście historyczne i problemowe, ich przedmiotem są teorie z dziedziny filozofii wychowania, etyki, polityki, logiki, metafilozofii i nauk wytwórczych.
Autorzy ośmiu tekstów analizują nieśmiertelny i historyczny sens koncepcji Arystotelesa, polemizują z jego poglądami, testują ich wykorzystanie do rozwiązywania współczesnych problemów i omawiają koncepcje jego kontynuatorów.
Rozmawiają z Arystotelesem. Niech i czytelnik z nim spróbuje porozmawiać – jakby nie dzieliły nas od Stagiryty tysiąclecia.