(Re)wizje wyobraźni o potrzebie mitu w życiu dziecka

W książce zwrócono uwagę na rolę obrazów mitycznych w kształtowaniu osobowości dziecka, kreowaniu osobistego losu. Odniesiono się do konieczności włączania w życie dziecka wyobrażeń symbolicznych występujących w tkance fabularnej mitów.

Odwołując się prac Carla Gustawa Junga, Jamesa Hillmana, Mircea Eliadego, Mariana Mazura, Zenona W. Dudka wyodrębniono na korzyści płynące z lektury pradawnych obrazów adoptowanych na użytek dziecięcego odbiorcy przez Igora D.

Górewicza, Grzegorza Kasdepke, Melanię Kapelusz, Michała Łuczyńskiego, Ewę Nowacką, Annę Onichimowską, Łukasza Wierzbickiego, Witolda Vargasa i Dorotę Bielską i Zuzannę Orlińską. Podjęto próbę refleksji nad rolą obrazów symbolicznych w ujawnianiu i kształtowaniu indywidualizmu dziecka, rozwijaniu wrodzonych, niepowtarzalnych predyspozycji.

Mity, wywodzące się z najgłębszych przestrzeni nieświadomości, są równie autentyczne jak samo dziecko, które z racji predyspozycji do spontanicznego kontaktu z nieświadomą stroną psychiki, zdolne jest do ich szczególnego odbioru, do umiejętność włączania treści mitycznych do struktury psychiki.

Jak celnie ujął to C. G. Jung: „Dziecko nie tylko chce przebywać z matką, ale także w pałacu, który reprezentuje świat mitologii. Niestety wyjątkowo niewiele osób pamięta te pradawne obrazy i niemało osób choruje ponieważ je zgubiło, a zdrowieje dopiero wtedy, gdy je znajdzie".

Wypracowanie w sobie stanu występowaniu dzieciństwa stanowi źródło udanego życia, a brak owych doświadczeń skutkuje niespełnioną egzystencją, odczuwaniem bezustannego braku i niezadowolenia. Wyraźne jest aby pozostać dorosłym, który posiada subtelne przymioty dziecka, takie jak „latarniana świadomość", potrzeba odczuwania szczęścia i atrakcyjna, prawo do marzeń, korzystanie z zasobów wyobraźni, indywidualizm.

w dodatku w niniejszej publikacji szczególnie wyraźna staje się literatura podmiotu odnosząca się do mitów słowiańskich. Z perspektywy psychologii głębi współczesne odradzanie się słowiańszczyzny wskazuje na konieczność relacji z tym rozmiarem egzystencji, od którego zostaliśmy w przeszłości oderwani.

Ta „rozpadlina" tłumiona poprzez wieki domaga się zabliźnienia, uleczenia i włączenia do zbiorowej nieświadomości. Wiedza, iż pozbawiono nas czegoś cennego i niezbędnego w rozwoju jednostkowym i zbiorowym, jest wyraźna we współczesnym nurcie odrodzenia się kultury słowiańskiej, odczuwalna w tęsknocie za symbolicznym wymiarem egzystencji.