Kształtowanie się celów życiowych nastolatków w pieczy instytucjonalnej

Współczesne nauki pedagogiczne, niezwykle pedagogika specjalna, w tym na dodatek pedagogika resocjalizacyjna, stanowiąca na razie subdyscyplinę pedagogiki specjalnej, nie tylko ukierunkowują się na działania posiadające na celu wpisanie dotychczasowych rozwiązań teoretycznych i funkcjonalnych w kryteria aktualnego poziomu rozwoju cywilizacji ludzkiej,na ogół dokonują nowej interpretacji i reinterpretacji zagadnień znanych i obecnych w przebiegu doświadczeń historycznych.

Monografię przygotowaną poprzez dr Karinę Szafrańską postrzegam we wyznaczonych kontekstach, relacjach, rozmiarach i założeniach. Opierając się na humanistyczno-emancypacyjnej wizji współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej, autorka podjęła badania naukowe, których założeniem było nie tylko poznanie celów życiowych wychowanków młodzieżowych ośrodków wychowawczych, determinant indywidualnych, społecznych i kulturowych, przyczyniających się do kształtowania przywołanych celów danej grupy adolescentów, ale także opracowanie modelu resocjalizacji, który uwzględnia zakres formowania, modyfikacji, a także rekonstrukcji celów życiowych młodzieży wykazującej zachowania zdefiniowane jako niedostosowane społecznie.

Modelu o charakterze utylitarnym, postulującego zasadę otwartości na osobę, jej indywidualne zapotrzebowania i środowisko. Modelu resocjalizacji we współpracy i współdziałaniu różnorodnych ludzi i modalności socjalizacji: rodzinnej, instytucjonalnej, fachowej, lokalnej.

[…] książka jest wyjątkowo konieczna, gdyż demonstruje zagadnienia resocjalizacji wychowanków młodzieżowych ośrodków wychowawczych w kontekście współczesności, humanizacji, inkluzji, czynienia działalności resocjalizacyjnej sublimowaną z potrzebami jednostkowymi, oczekiwaniami społecznymi, a także maksymalnie osiągalną sprawnością.

Z recenzji prof. Zw. Dr hab. Marzenny Zaorskiej