Państwo tańczące. Mitologiczne źródła Platona nauki o tańcu

W realnym do obrony uproszczeniu książka dotyczy Platona nauki o tańcu. Z kilku jednak spraw by się było jednak wytłumaczyć. Platon o tańcu pisze mnóstwo, lecz nie zmienia to przecież tego, że jest to u niego kategoria szczególna i rzadko jest demonstrujena poprzez niego przedmiotowo.

Raczej służy mu jako część zestawu narzędziowego. Przeniesienie jej zatem na obszar przedmiotowy musi być ostrożne i musi być istotnie czułe na kłopoty związane z uprzedmiotowieniem właśnie. Stąd pewne zuchwałe decyzje metodologiczne, które wiodą autora monografii w stronę greckich mitów, które potraktowane zostały po części jako źródło rozstrzygnięć platońskich a po części jako miejsce, w którym nauka Platona mogłaby znaleźć właściwą akustykę.

Jako takie właśnie miejsce pojawiają się w pracy mit Ateny, mit Gorgony Meduzy, Marsjasza i Apollina, Pyrrosa-Neoptolemosa czy mit Ariadny. Czasem mit przedstawi się wraz z odpowiadającym sobie rytuałem i tak także wzajemnie się oświetlając raz będzie się z rytuałem wadził a raz będzie w nim szukał swojej wykładni.

W ten sposób pojawiają się w książce Korybanci czy bachantki. Budowa książki oparta jest na Platona wstępnej klasyfikacji tańca, którą znajdziemy w jego najprawdopodobniej ostatnim dialogu Prawa. Tam właśnie Platon dzieli tańce na dzikie i cywilizowane, tańce poważne i niepoważne i na tańce wojenne i pokojowe.

Ten techniczny poniekąd kształt klasyfikacyjny oczywiście budzi szereg wątpliwości i to – dodajmy od razu – wątpliwości samego Platona. Ale ten techniczny kształt klasyfikacyjny jest ponadto wykładnią państwa, a zarazem tego, co ludzkie, lecz jednak państwu obce.

To, co obce, pozostaje wciąż z państwem w relacji, choćby wówczas, gdy jest to relacja wygnańca (tańce dzikie) albo mieszkańca pozbawionego praw obywatelskich (tańce niepoważne). Taniec zatem daje nieszablonową zdaje się możliwość przyjrzenia się państwu od we wnętrzu,w dodatku z zewnątrz.

Państwu i duszy. Od Platona wiemy bowiem, iż badanie tych dwu zagadnień jest, do pewnego przynajmniej stopnia, tożsame, różni te badania jedynie dystans obserwatora. Zarówno dla państwa, jak i dla duszy taniec zostaje rozpoznany poprzez autora jako najwłaściwszy i zarazem najbardziej własny sposób progresywnania.

Autor stoi na stanowisku, że ruch duszy właściwy a zatem ruch, który szczególnie winien być bliski filozofii, winno się nazwać ruchem tanecznym.