Autorka pokazuje zmagania Borwicza z cenzurą, a także z skomplikowanymi relacjami polsko-żydowskimi. Podejmuje ważkie kwestie niejednokrotnie pomijane poprzez innych antologistów, bliskie jest jej również ujmowanie poprzez Borwicza literatury tworzonej in extremis jako formy przeżycia, samoobrony, wyrazu doświadczenia zarówno piszących, jak i bezpośrednich odbiorców – współwięźniów.
„Czytanie Borwicza" służy tu wydobyciu z zapomnienia jego niedocenianych dokonań jako poety, redaktora, autora tekstów i przedstawieniu w nowej perspektywie kwestii rzadko omawianych w badaniach nad Zagładą.