Dialogi międzygeneracyjne. Komunikacja młodzieży z rodzicami

W publikacji przedstawiono zmiany zachodzące w przestrzeni życia rodzinnego w relacjach młodzieży z rodzicami poprzez komunikację. Autorka dokonuje próby określenia pokolenia współczesnej młodzieży w kontekście dialogów prowadzonych przez nich z rodzicami.

Dialog rozumiany jest tutaj jako forma komunikacji służąca nie tylko przedstawianiu rzeczywistości dotyczącej przedmiotów, cech, czynności czy bardziej abstrakcyjnych pojęć przekazujących dane o potrzebach, spostrzeżeniach i wartościach, ale jest ponadto sposobem na okazanie, nawiązanie i wartościowanie relacji.

Sposób komunikowania się kształtowany jest w rodzinie i często dziedziczony na zasadzie modelowania. W okresie adolescencji, doświadczania siebie w sposób stanowczy, nadając własnej narracji rozmiar tożsamościowy – aspekt komunikacji jest wynikiem coraz szerszych eksploracji jednostki w otoczeniu społecznym.

Do systemu rodzinnego młodzież wprowadza zmiany przy pomocy komunikacji, na płaszczyźnie wyrażania swoich potrzeb i nawiązywania relacji z rodzicami, co generuje nowego rodzaju jakość relacji międzygeneracyjnych w rodzinie.

spomiędzy wyników badań uwagę zwraca zwłaszcza stwierdzona szeroka potrzeba bliskiego, rozumnego kontaktu młodzieży z rodzicami; chcą oni być zrozumiani i potraktowani poważnie. Bunt wyrażony w formie i treści kierowanych do rodziców komunikatów oznacza tak naprawdę pragnienie wyznaczania granic dających poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia i wsparcia – lecz nie rozwiązywania za nich problemów.

Młodzi ludzie mówią o potrzebie wartościowego dialogu, do którego są gotowi przystąpić, lecz od rodziców zależy jego kierunek i jakość. Młody człowiek woła: Rodzicu bądź odpowiedzialny nie tylko za mój rozwój poznawczy i ekonomiczny, lecz bądź dojrzałym dorosłym, który potrafi wychować dojrzałe emocjonalnie dziecko.