Komarowszczyzna. Język pogranicza białorusko-polsko-litewskiego

Komarowszczyzna. Język pogranicza białorusko-polsko-litewskiego jest książką o języku gwarowym badanego obszaru, jego historii, lecz także o ludziach – mieszkańcach wsi Komarowo i pobliskich miejscowości.

Komarowszczyzną dawniej nazywano posiadajątek Starzeńskich, wokół którego w późniejszym okresie powstała wieś Komarowo (dzisiaj leży w rejonie miadziolskim obwodu mińskiego). Rozważania oparte są na badaniach terenowych i wieloletniej obserwacji i uczestniczeniu w życiu mieszkańców badanego obszaru, które pozwoliły być świadkiem różnorodnych procesów językowo-kulturowych zachodzących (i nadal trwających) w Komarowszczyźnie.

W centrum zainteresowań badawczych znalazł się język Komarowa i sąsiednich wsi – mowa komarowszczyzny, która jest prymarnym kodem językowym na omawianym terytorium. Najszczególniej zależało mi na badaniu zjawisk językowych, które występują we współczesnym języku Komarowszczyzny.

Interesowało dodatkowo poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak funkcjonuje język na płaszczyźnie parole i jakie zachodzą pomiędzy nim a społeczeństwem, a także w jakim kierunku zmierza dzisiejsza gwara bialoruska: zachowuje atrybuty gwary miejscowej właściwej dla tego regionu czy jednak poddaje się wpływom rosyjskim