Prawo karne procesowe — patrząc z perspektywy ostatnich lat — jest jedną z najszczególniej dynamicznie modelowanych dziedzin prawa. Świadczą o tym przede wszystkim oznaki dające się zaobserwować w płaszczyźnie normatywnej, w sferze przyjmowanych i uchwalanych aktów prawnych.
Co prawda zmiany te miały przeróżny charakter i różny stopień szczegółowości, niemniej jednak nie służyły stabilizacji rzeczywistości prawnej, jakże pokaźnej dla środowiska policyjnego, prokuratorskiego i sędziowskiego.
Novum zawsze bowiem pociąga za sobą nie tylko obawy i naturalną wrogość, ale i problemy z niewłaściwym używaniem wdrożonych rozwiązań, wynikające z ograniczeń organizacyjnych albo kadrowych, bądź też nieprawidłowej wykładni.
Stroniąc od oceny poszczególnych korektur — jako iż wszystkim dotychczasowym nowelizacjom przyświecała idea poprawy produktywności progresywnania i czynności, zgodnie z oczekiwaniami społeczeństwa taniego, skutecznego i sprawnego cyklu — w charakterze swoistej rekapitulacji zaakcentować należy, iż nie chodzi zatem wyłącznie o szybkość progresywnania rozumianą jako wartość samą w sobie,głównie o uwzględnienie istoty treści tego prawa.
Podejmując się próby dotrzymania kroku ustawodawcy, oddajemy do dłoni Czytelników niniejszą publikację, żywiąc przy tym nadzieję, że okaże się ona przydatna wszystkim, którzy pragną dokonać pewnej syntezy i usystematyzowania wiedzy z zakresu cyklu karnego, a w wyniku czego pełniejszego jej wykorzystania w praktyce.
Zaproponowana forma, grafiki, tabele i wyliczenia punktowe — w naszym założeniu — mają ułatwić zrozumienie poszczególnych instytucji występujących w polskim procesie karnym.