Niniejsza monografia skupia się na problemie żałoby w pismach Jacques’a Derridy i opiera się na założeniu, że żałoba daje unikatowy i kluczowy dostęp do polityczno-etycznego rozmiaru jego myśli. Co więcej, tak rozumiana żałoba jest warunkiem jakiejkolwiek etyki i polityki.
Aby ukazać zasadność tej tezy, w monografii przeprowadzona zostaje rekonstrukcja drogi myślowej wywodzącej się już z wczesnych tekstów Derridy oraz ekspozycja źródłowej kontaminacji życia poprzez śmierć, a na skutek czego dekonstrukcja metafizycznych założeń dotyczących pojęcia jednostkowego i wspólnotowego życia w dyskursie etyczno-politycznym.
Kwestia żałoby prowokuje zatem do bardziej wnikliwego myślenia o polityce i etyce, które jest oparte na wezwaniu do radykalnej i nieograniczonej odpowiedzialności przed śmiertelnym i jednostkowym innym, a równocześnie inspiruje do zmiany nie tylko zdeterminowanego poprzez ontoteologię języka polityki, ale także samej politycznej praxis.
Dlatego też w rozprawie ukazany zostaje konieczny związek między myślą żałoby a kluczowymi pojęciami politycznymi (jak sprawiedliwość, gościnność, demokracja, auto-wytrzymałość), których hiperbolicznego charakteru Derrida do-wodzi w swoich pismach.