Charyzma przywódcy religijnego w bahaizmie i scjentologii

to studium zagadnienia charyzmy jako nadprzyrodzonej zdolności tudzież parametry, aplikowane w domenie teologii i nauk o religii. Wychodząc od etymologii pojęcia w starożytności i opisując pole semantyczne desygnatu charyzma w świecie pogańskim, a także judeochrześcijańskim, dalsza narracja skupia się na fundamentalnych konceptach badawczych, dotyczących charyzmy w ujęciu interdyscyplinarnym.

Całość teoretycznej części pracy została podzielona wedle kryterium dziedziny badań: socjologia, psychologia, a także podejścia plastikowe. Część poręczna, stanowiąca meritum, przedstawia studium przypadków charyzmy w bahaizmie, a także scjentologii.

Na przykładzie postaci liderów dwóch wspólnot przy wykorzystaniu podejścia komparatystycznego dokonuje się analizy w celu unaocznienia podobieństw i różnic pomiędzy osobami charyzmatyków, jak także są zobrazowane czynniki zewnętrzne, posiadające wpływ na kształtowanie się autorytetu religijnego poszczególnych przywódców.