Książka przybliża wspominane poprzez Jana Pawła II postacie, które spotkał na swej drodze do kapłaństwa; nie wszelkich znał osobiście, bo odeszli przed jego urodzeniem. Wywodzili się z różnorodnych środowisk, mieli najróżniejsze upodobania i wykształcenie, jednak wszyscy prowadzili głębokie życie religijne i miłowali żarliwie swoją ojczyznę.
Dla niej pracowali, a w razie zapotrzebowania ponosili sporo ofiar na miarę potrzeb czasów w których przyszło im żyć. Rozwijali właściwe sobie charyzmaty w burzliwych okolicznościach powstań narodowych, wojen i nieprzystępnych lat odbudowy Polski.
Św. Rafał Józef Kalinowski, Św. Albert Adam Chmielowski, Św. Faustyna Maria Kowalska, Karol Józef Wojtyła – ojciec, Jan Leopold Tyranowski, Mieczysław Kotlarczyk, Robotnicy Kamieniołomu i Solvayu, Jerzy Ciesielski.
Niektórzy byli w pewnym sensie wzorem, budzili w młodym człowieku uznanie, fascynowali osobowością, inni przychodzili do niego ze swoimi zainteresowaniami, które nie tylko umiał dzielić, lecz i ubogacał o nowe wartości.
Byli też ludzie prości, od których student Karol doznał dużo życzliwości i zrozumienia w okresie okupacji niemieckiej, a także w czasie późniejszym. Ta zasobność kontaktów sprawiła, iż jako kapłan, następnie wysoki dostojnik Kościoła katolickiego, potrafił zrozumieć każdego człowieka i jego życiowe problemy.
Z czasem stawał się oparciem dla coraz obszerniejszej liczby ludzi, którzy korzystali z jego doświadczeń i przemyśleń, a wreszcie – jako następca Świętego Piotra – najwyższym światowym autorytetem moralnym.