Dokonane w publikacji analizy wpisują się w kierunek badań komunikacji politycznej, ujętej z perspektywy dyskursywnej interpretacji zachowań językowych. Wybór tej podstawy metodologicznej warunkuje zastosowanie jako punktu wyjścia rozważań nad medialnymi tekstami politycznymi dwóch pojęć: "dyskursu" i "strategii". Przyjęta w pracy wieloaspektowa metoda analizy dyskursu umożliwiła wyodrębnienie, a także opis strategii: tekstowych i interakcyjnych, uwarunkowanych czynnikami społecznymi, pragmatycznymi i psychicznymi. Pierwszy wariant strategii daje podstawę do opisu tematycznej organizacji tekstu, drugi - łączący właściwości wypowiedzi i kontekstu - jest odzwierciedleniem kształtu relacji interpersonalnych pomiędzy "ja" (polityk) a "ty" dziennikarz oraz pomiędzy "ja" (polityk) a "ty" (polityk). Zawarte w pracy rozważania prowadzą do wniosku,kształt współczesnego dyskursu politycznego wyznaczają: agonistyka jako naczelna zasada komunikacji, relatywizacja prawdy i zacieranie granicy pomiędzy tym, co publiczne, a tym, co prywatne.