Podnoszony w książce problem specjalistycznej pomocy uczniom z trudnościami w uczeniu się jest bardzo istotny z punktu widzenia jednocześnie dobra społecznego, jakim jest właściwy poziom edukacji społeczeństwa, jak i z punktu widzenia jednostki - dziecka doznającego niepowodzeń szkolnych i jego rodziny, która musi udzielić mu właściwego wsparcia.
Pomimo ponad 40 lat prowadzenia zróżnicowanych form wspierania dzieci z niepowodzeniami w uczeniu się nie wykazano, jakie efekty przynosi terapia pedagogiczna. Dotychczas w głównej mierze ukazywano, jakie konsekwencje ma nieobjęcie specjalistyczną pomocą uczniów z dysleksją.
Rezultaty prowadzonych badań są ogromnie interesujące, bo z jednej strony potwierdzają spodziewane i sformułowane na wstępie hipotezy, z drugiej zaś strony autorka otrzymała dane zaskakujące na tle dotychczas publikowanych i pokaźnie ciekawsze.
Dotyczą one oceny pozaintelektualnych obszarów zachowania i rozwoju emocjonalno-społecznego, narastania zaburzeń zachowania już u tzw. Minimalnych dzieci, za jakie niesłusznie uważa się uczniów klas drugich i trzecich.