Kształtowanie odporności radiacyjnej kompozytów cementowych

Tematem monografii są zagadnienia związane z niepodatnością radiacyjną kompozytów cementowych asygnowanych do zastosowań w budownictwie, w szeroko pojętym przemyśle jądrowym, a istotnie w energetyce jądrowej.

W celu poprawienia wybranych atrybuty betonu, w tym także niepodatności radiacyjnej, dokonuje się modyfikacji matrycy cementowej. Należy jednak przy tym pamiętać, iż modyfikacja nastawiona jedynie na poprawienie parametry tłumienia promieniowania nie jest równoznaczna ze rozszerzeniem oporności zmienionego materiału na działanie promieniowania jonizującego.

Zatem niewłaściwa (nieuwzględniająca wszystkich pokaźnych aspektów) modyfikacja może w wyniku czego końcowym doprowadzić do pogorszenia innych ważnych parametrów fizykochemicznych i mechanicznych finalnego materiału.

W związku z tendencją do wydłużenia czasu eksploatacji elektrowni jądrowych (EJ) od maksymalnie 60 do 80 lat niezbędne jest opracowanie nowych typów tworzyw budowlanych, zarówno o lepszych właściwościach ochronnych, jak i o optymalnych parametrach fizykochemicznych i mechanicznych.

W monografii przedstawiono wyniki badań ujmujących wspomniane wyżej zagadnienia w sposób kompleksowy na przykładzie kompozytów cementowych otrzymanych przez modyfikację matrycy cementowej proszkiem metalicznego renu.

Są to pierwsze tego typu badania w skali światowej. Wynikające z nich wnioski mają charakter uniwersalny i mogą być wykorzystane w pracach nad uzyskaniem nowych rozwiązań materiałowych z przeznaczeniem do zastosowań w energetyce jądrowej i w poszukiwaniach innych, tańszych od renu dodatków zapewniających podobny jakościowo efekt końcowy.