Dwie twarze. Życie prywatne morderców z Auschwitz

Ann, żona esesmana, która właśnie przeprowadziła się z dziećmi do Auschwitz, nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jest przerażona, bo jeszcze nigdy nie widziała ukochanego Hansa tak zmęczonego. Nabiera przekonania, iż jego praca musi być naprawdę ciężka i wyczerpująca, bo mąż stał się nad wyraz nerwowy. Najbardziej jednak martwi ją to, iż nie chce powiedzieć, czym się zajmuje, co budzi w niej jeszcze obszerniejszy niepokój. Ann nie ma wątpliwości, iż ciągłe przebywanie z tymi kryminalistami w pasiakach odbija się na jego zdrowiu.

Po morderczej pracy w obozie Auschwitz esesmani wracali do swoich domów prosto w ramiona stęsknionych żon i dzieci. Tuż za obozowymi drutami uprawiali róże i hodowali króliki, a w ogródkach radośnie poszczekiwały psy.

O ich wygodę dbali więźniowie oraz zmuszona do pracy okoliczna ludność. Pili w pobliskiej kantynie, chodzili do burdelu, wyjeżdżali na urlopy i zakochiwali się w okolicznych dziewczynach. Niektórym życie tutaj tak przypadło do gustu, iż nie chcieli opuszczać Auschwitz, a co niektórzy nawet po wojnie tu wracali.