Książka ta stanowi kontynuację studiów o manieryzmie w sztuce. Oba tomy dzieli materiał badawczy, łączy zaś problematyka człowieka innowacyjnego. Hocke, posługując się ważnymi dla kultury dziełami literackimi, stara się ukazać znaczne cechy pewnego typu ludzkiego – homo europeus. W tym celu zapuszcza się w niewiele dostępne obszary historii ducha, skupia się na tym, co w tożsamości europejskiej problematyczne, nieregularne i niejasne, penetruje dziedzictwo obrazów i myśli, żywiąc przekonanie, iż źródeł formacji homo europeus należy szukać w dysharmonii, po – jak pisze – „nocnej, zaludnionej przez demony” stronie Europy. W swych rozważaniach Hocke nie skupia się jednak wyłącznie na artystycznych manifestacjach, ale traktuje manieryzm jako światopogląd. Omawiając filozofię, psychologię, erotyzm, estetykę, ulubione symbole i konkretne dzieła manierystów, demonstruje, w jaki sposób ich aktywność uzupełniała się i współgrała z aktywnością klasyków.