Po lewej stronie sali. Getto ławkowe w międzywojennym Wilnie

26 listopada 1937 roku rektor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, ks. Prof. Aleksander Wójcicki, wprowadza zarządzenie w sprawie „porządku zajmowania miejsc w salach wykładowych", zwyczajowo nazywane „gettem ławkowym".

w efekcie, odgórnie zostają wyszczególnione oddzielne miejsca dla żydowskich studentów i studentek uniwersytetu. Wprowadzenie zarządzenia poprzedzone było długookresową eskalacją przemocy wobec żydowskich studentek i studentów i długim procesem „negocjacji" między Ministerstwem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, władzami uniwersyteckimi, kołami akademickimi, korporacjami studenckimi i studentami i studentkami niezrzeszonymi.

Autorka bada, dlaczego wprowadzono tę praktykę i jak doszło do jej instytucjonalizacji. Analizując dokumenty, korespondencję i ówczesną prasę, zastanawia się również nad językiem, który te praktyki umożliwił, i czy faktycznie ten język jest już tylko kwestią historyczną.