Moja algierska rodzina

Alice Schwarzer zaprzyjaźniła się z algierską dziennikarką Dżamilą w 1989 roku. Później poznała jej rodziców, braci, siostry, bratanków i siostrzeńców. Odwiedzając Algierię, świętowała z nimi Nowy Rok, tańczyła na weselach, rozmawiała o życiu, lękach i nadziejach, aby w końcu – wspólnie z fotografką Bettiną Flitner – odmalować szczególny portret rodzinny.

Starsze pokolenie, naznaczone okresem kolonialnym, wspomina wojnę o niepodległość i okres odnowy, gdy Algieria stała się „mekką rewolucjonistów”. Na tożsamość średniego pokolenia największy wpływ miała tak zwana czarna dekada, czasy terroru islamistów i represji politycznych.

I w końcu młodzi, rozdarci między tradycją a progresywnością, nie wiedzą jeszcze, w którą stronę zaniesie ich kierunek historii. A choć wśród rozmówców Schwarzer nie brakuje panów, bardzo poruszające są spotkania tej niemieckiej feministki z kobietami – o rozmaitych życiorysach, światopoglądach, marzeniach i ambicjach, ale wspierających się nawzajem w nieprzyjaznym kobietom świecie.