Włodzimierz Odojewski opisuje w swojej twórczości proces unicestwienia polskiej tradycji kresowej na Podolu i kondycję człowieka żyjącego „po rozpadzie świata". Doświadczenie przestrzeni w jego dziełach wyraża się przede wszystkim w figurze błądzenia w ciemności, nicości, próżni, gdzie droga jest wygnaniem, a przestrzeń otwarta – labiryntem.
Niniejsza książka udowadnia, iż przestrzeń jest w utworach Odojewskiego jednym z podstawowych języków mówienia o człowieku, historii, egzystencji, a więc iż jest on nie tylko, jak Proust, pisarzem czasu,również – pisarzem przestrzeni.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.