Rozważania nad tym, jak tekst jako podstawowy nośnik wiedzy i podmiany idei w obszarze humanistyki i nauk społecznych, kształtuje to, co nazywamy wiedzą. Punktem wyjścia do tych przemyśleń są prace filozoficzne Emmanuela Lévinasa, a także amerykańskich antropologów postmodernistycznych, zezwalające autorce skupić uwagę na etycznych podstawach krytyki norm tekstowych.
Tekst nigdy nie jest tylko o tym, o czym jest, bo to, jak został napisany, jakie stanowisko pokazuje, co pokazuje i w jakich kategoriach, świadczy o pobocznych, nieartykułowanych wprost celach. Autorka wskazuje ograniczenia tekstu jako narzędzia komunikacji i jako metafory przedmiotu poznania.
Pyta o sens,,pisania inaczej": inaczej niż to wcześniej robiono, lecz też inaczej, czyli hermetycznie, niejasno, w taki sposób, iż tekst staje się wyzwaniem dla czytelnika. Opowiada się za pożytkami mogącymi płynąć ze zmagania się z pisarstwem odmawiającym posłuszeństwa w lekturze.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.