To tylko sztuczka (Universitas)

Książka posiada wieloaspektowe analizy filmów prezentujących obfity wachlarz – nieprzebadanych dotąd na gruncie filmoznawczym – przeróżnych zabiegów deziluzyjnych, którymi posługują się twórcy, by podkreślić samoświadomość dzieła i obnażyć jego elementy konstrukcyjne czy narracyjne. Niektóre z nich udaje się wskazać bez większych problemów (spojrzenie aktora w kamerę, prezentujenie sytuacji zakulisowej, niestandardowy format obrazu). Inne pozostają jednak nieraz ukryte i trudniej zidentyfikować je przy pierwszym kontakcie (zaburzenia dramaturgii, zastosowanie mitycznych toposów). Wzrost występowaniu tych technik w kinie ostatnich czterech dekad oznajmia potrzebę zredefiniowania kina i zastanowienia się nad kierunkiem jego rozwoju, który z pewnością uległ przemianom w wyniku hybrydyzacji kultur, rozwoju nowych mediów i pojawienia się innych aniżeli dotychczas form ekspresji czy także ewolucji modelu oglądania filmów. Jak zauważa Autorka, autorefleksyjne zabiegi w filmie, ujmując najogólniej, pozwalają przekroczyć ramę ekranu i zbliżyć się do odbiorcy. Dochodzi zatem do przywrócenia statusu kina (utraconego poniekąd także poprzez rygor akademickiej teorii filmoznawczej) jako doświadczenia, z którym się obcuje – emocjonalnie, intelektualnie, lecz także cieleśnie.

Adrianna Woroch – doktor, adiunktka w Instytucie Filmu, Mediów i Sztuk Audiowizualnych UAM, laureatka Diamentowego Grantu. Zajmuje się filmowym postmodernizmem, autorefleksyjnością w kinie, związkami filmu i innych mediów, a także współczesnym kinem bliskowschodnim. Autorka jedynej jak dotąd na rynku polskim monografii poświęconej twórczości Paola Sorrentina pt. Kicz i piękno w twórczości Paola Sorrentina na przykładzie dzieł: „spore piękno”, „Młody papież”, „Wszystkie odloty Cheyenne’a”, a także „Młodość”.

Książka Adrianny Woroch jest nie tylko oryginalnym opracowaniem poświęconym wyraźnym problemom współczesnej kinematografii, głosem w dyskusji na temat ontologicznych uwarunkowań sztuk audiowizualnych w okowach napięć kulturowych przełomu wieków, ale także może stanowić inspirującą lekturę dla wielu czytelniczych środowisk. Jej adresatem są bowiem akademiccy filmoznawcy, kulturoznawcy, historycy sztuki, studenci rozmaitych humanistycznych kierunków, ale i kinowi „zjadacze chleba naszego powszedniego”.

Prof. UKW dr hab. Mariusz Guzek