Góralki, taterniczki, turystki kobiety w literaturze o tatrach do 1939 roku (Universitas)

Monografia Góralki, taterniczki, turystki. Kobiety w literaturze o Tatrach do 1939 roku stanowi swoistą herstory (terminem tym określa się narracje, które w historycznej refleksji niezwykle uwzględniają kobiety), w której autorka dokonuje próby usytuowania bohaterek i autorek w historii literatury o Tatrach – z punktu widzenia równocześnie męskiego wzorca, jak i samodzielnej roli kulturotwórczej, jaką odgrywają. Punktem wyjścia analizy skategoryzowanego w monografii materiału, obejmującego okres do 1939 roku, stało się wyodrębnienie najmocniej wyrazistych i specyficznych typów pań w zależności od odgrywanych przez nie ról społecznych oraz ich rozległych i różnych związków z przestrzenią Tatr i Zakopanego. W pracy wyodrębniono następujące typy: góralki, rezydentki, a także gościnie (taterniczki i turystki wysokogórskie, narciarki, kuracjuszki, wczasowiczki). Selekcję skategoryzowanego materiału źródłowego – obejmującego utwory etnograficzne, wspomnieniowe i publicystyczne, a także reprezentującą najróżniejsze obiegi literackie i przeróżną gatunkowo twórczość beletrystyczną – przeprowadzono w odniesieniu do tych reprezentatywnych typów, a także w nawiązaniu do typowych relacji z przestrzenią wysokogórską i podhalańską, w jakie wchodzą bohaterki. Analiza materiału prowadzi do charakterystyki wyodrębnionych grup, zawierającej ich ewolucję oraz opis funkcji i znaczenia pań: po pierwsze, w literaturze o Tatrach – z perspektywy równocześnie jej rozwoju, jak i obrazu świata przedstawionego, po drugie, w życiu społecznym, popularyzacji aktywności w przestrzeni, a także budowaniu wizerunku regionu i kształtowaniu się lokalnych mitów.