Józef jerzy hylzen. studium kariery magnackiej w xviii wieku (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika)

Książka jest całościową biografią żyjącego w latach 1736–1786 wojewody mścisławskiego Józefa Jerzego Hylzena. Rodzina Hylzenów w XIII wieku przybyła do Inflant z Rzeszy Niemieckiej, a w końcu XVII stulecia spolonizowała się i powróciła do katolicyzmu.

Wówczas ród wypłynął na szersze wody polityczne i osiągnął wysoki status nie tylko wśród elit zamieszkujących tzw. Inflanty Polskie,ponadto wśród szlachty Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Mimo to ani Józef Jerzy, ani Hylzenowie nie byli dotąd bohaterami żadnej monografii.

Dzięki wielkiej kwerendzie i odkryciu źródeł egodokumentalnych (dwa dzienniki, brulion listów czy korespondencja rozproszona) życiorys Hylzena został przedstawiony na tle przemian czasów saskich i stanisławowskich.

Praca przedstawia, jak Józef Jerzy Hylzen, wychowywany poprzez Jana Augusta Hylzena – sarmatę i zwolennika Wettynów, z konserwatywnego światopoglądowo szlachcica stał się oświeconym sarmatą – członkiem lóż masońskich, kosmopolitą i zwolennikiem oczynszowania chłopów.

Celem pracy nie było jedynie przedstawienie konwencjonalnej, erudycyjnej biografii, ale opracowanie biografii pretekstowej. Ta na przykładzie życiorysu Hylzena miała ukazać życie magnaterii w XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej, a także wyznaczone poprzez Adama Kerstena elementy konstytuujące szlachecką elitę: właściwe pochodzenie (ród), odpowiednie wykształcenie, sprawowanie funkcji politycznych, posiadanie znacznego majątku i tworzenie własnego i rodowego prestiżu.

Wszystkimi tymi cechami odznaczał się Józef Jerzy Hylzen, a opis każdej z nich stanowi osobny rozdział pracy. Tym samym studium biograficzne Hylzena jest oryginalnym wkładem w badania nad magnaterią epoki nowożytnej.