Liryka Stanisława Czerniaka jest zjawiskiem nieszablonowym na tle polskiej poezji współczesnej. Mimo że autor należy generacyjnie do pokolenia Nowej Fali, z biegiem lat wykształcił własny, odrębny fason, którego wyznacznikiem jest wdawanie się w poetyckim języku w dyskusję z konwencjonalnymi ujęciami filozoficznymi. Jest to poezja wyrafinowana językowo i intelektualnie, przesycona rozlicznymi aluzjami do kulturowej tradycji Zachodu. Paweł Dybel pokazuje zagadkowy obraz tej poezji, wydobywa przenikający ją egzystencjalny dramatyzm, a zarazem jej subtelną ironię i dowcip. W krystaliczny sposób objaśnia jej „gry językowe” oraz spektakularnie tropi jej filozoficzne implikacje.
Książka Pawła Dybla o liryce Stanisława Czerniaka, podejmując kwestię relacji filozoficznego języka pojęć do poezji, wpisuje się w jedną z najważniejszych debat we współczesnej humanistyce. Zarazem stanowi ona cenne osiągnięcie interpretacyjne, i to nie tylko na tle dotychczasowych opracowań tej twórczości,w dodatku rozpraw dotyczących specyficznego gatunku, jakim jest liryka filozoficzna.
Prof. Dr hab. Ryszard Nycz
Ta książka to wymowny przykład „krytyki towarzyszącej” (wedle Jerzego Kwiatkowskiego), rozjaśniającej nieprzystępne miejsca w wyrafinowanej poetycko i filozoficznie liryce autora Iskry buntu. Niebanalnie napisana, ze doskonałymi interpretacjami, wprowadza twórczość Czerniaka w obieg narracji literaturoznawczych zarezerwowanych dla poetów istotnych, a nie przygodnych. To książka pisana korzystnymi emocjami – wyczuwa się w niej kulturę obcowania z tajemnicą poezji, szacunek i sympatię do poety, uznanie.
Prof. Dr hab. Andrzej Zieniewicz