Kino swoimi słowami (Universitas)

„swoimi słowami” – tak nazwałem felietony, które piszę dla miesięcznika „Kino” od lat dziewięćdziesiątych. One właśnie – choć nie tylko, także teksty z „Gazety Wyborczej” – składają się na tę książkę. Nie są to klasyczne recenzje ani filmoznawcze analizy, choć znajdują się wśród nich portrety wybitnych reżyserów i interpretacje zasadniczych filmów. Uprzedzam: w tych tekstach pełno jest mnie. Są też ludzie, którzy byli mi bliscy, książki, które czytałem i miejsca, które mnie fascynowały, od Nowego Jorku po Indie. Dużo jest tam Polski, historii, polityki, religii i herezji – tego, czym żyliśmy w ostatnim dwudziestoleciu. I coś jeszcze, bardzo własnego. A wszystko to w związku z filmami, choć czasem tylko pod pretekstem filmu.

Fragment rozdziału Krytyka filmowa – racjonalizacja przeżycia

Tadeusz Sobolewski (ur. 1947 w Warszawie), krytyk i prozaik. Po ukończeniu w 1970 polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim niedługo pracował w Filmotece, potem – od początku lat 70. – w tygodniku „Film” i odtąd jego twórczość krytyczna jest stale obecna w polskiej kulturze filmowej. Od lat 80. Związany z miesięcznikiem „Kino”, którego był redaktorem naczelnym w latach 1990-1994, od 1994 w „Gazecie Wyborczej”; na dodatek współ pracował pomiędzy innymi z „Kulturą”, „Literaturą”, „Odrą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, z telewizyjnym magazynem „Kocham Kino” (za co dostał nagrodę PISF). Opublikował książki: Dziennik dziennikarza: stare grzechy (1988), Dziecko Peerelu. Esej dziennik (2000), Malowanie na Targowej (2003), Za pokaźny lśnienie. O kinie współczesnym (2003), Człowiek Miron (2012).