(...) Po tym dziełku, które zamyka pierwszą epokę działalności Fichtego i zarazem początkuje drugą, wydał Fichte z reguły tylko wyjaśnienia, a także przyczynki do nieistotnych zresztą reform swej filozofii - poza tym jednak w myśl swych przekonań przeszedł bardziej do czynnego życia. Najpotężniejsze też znaczenie jego pism z drugiej epoki polega nie na doskonaleniu myśli, ale na wzywaniu do czynu, przeobrażającego świat w kierunku dużych nakazów moralnych, podnoszonych do stopnia religii tylko godnej dzisiejszego świadomego człowieka.