Współczesny świat ogarnięty jest ideą wytworności, która wpływa na strukturę stosunków międzynarodowych oraz wyznaczanie kierunków rozwoju cywilizacyjnego. Członkostwo w zacnym gronie elitarnym, niezależnie gdzie i kiedy, i w jakim charakterze, jest dzisiaj wyznacznikiem statusu społecznego czy politycznego i potwierdzeniem stosownej pozycji społecznej, zawodowej czy międzynarodowej.
Każdy chce należeć do jakieś ważnej społecznie czy politycznie elity, choć jej rozumienie, wyjątkowo potoczne, nie jest jednoznaczne w naszej „płynnej rzeczywistości". Najróżniejsze ludzkie wyobrażenia na temat elitaryzmu skłaniają badaczy tego zjawiska (fenomenu) do ukazywania jego różnorodnego oblicza, równocześnie w sferze polityki, społeczeństwa, kultury, czy wychowania.
W tym sensie „elitarność" jest wielodefinicyjna, rozmaita w swoim ujęciu przedmiotowym i do tego pożądana przez każde pokolenie spragnione postępu, rozwoju, sukcesu, awansu społecznego czy zawodowego, a także trudno osiągalnych dóbr.
aczkolwiek ukazywanie „elitarności" jako synonimu czegoś lepszego, nieszablonowego, do którego się dąży i stara się osiągnąć jest bez wątpienia obszernym uproszczeniem, gdyż definicja ekskluzywności jest dużo bardziej bogata i nacechowana wielowątkowością, przenikającą aksjologicznie jednocześnie prawidłowe, jak i złe strony naszej ludzkiej egzystencji.
W tym sensie jest to nad wyraz ciekawe i pobudzające intelektualnie zjawisko socjologiczno-politologiczne. Bez wątpienia ta labilność definicyjna luksusowości zezwala na badaczom odsłanianie coraz to innych jej postaci i ocen.
W definicyjnej parze z „elitarnością" co do zasady występuje „kształcenie", z czego można wnioskować o swoistej symbiozie i należycieści tej dualnej zależności. We współczesnym świecie oznacza to, że jednym z wyznaczników i podstaw do klasyfikacji w grupie luksusowej jest wiedza, niejednokrotnie także potoczna, umożliwiająca wyższe usytuowanie w strukturze grupy lepsze przygotowanie merytoryczne do życia w społeczeństwie.