Bezpieczeństwo oceniane, rozpatrywane i definiowane wieloaspektowo jako stan, czycykl jest nam niezbędne do utrzymania międzynarodowego ładu: politycznego, terytorialnego, ekonomicznego i organicznego.
Ma ono jeszcze kapitalne znaczenie dla bytu państwa i jednostki, jego niezakłóconego funkcjonowania i pożądanego harmonijnego rozwoju. Stąd też dążenie do uzyskania właściwego poziomu bezpieczeństwa, jego utrzymanie oraz gwarantowanie w bliskiej i dalszej perspektywie jest niezbywalnym obowiązkiem obecnych i przyszłych decydentów.
Podejmowanie adekwatnych decyzji obarczone jest coraz ostrzej zarysowującym się dylematem dotyczącym zachowania trafnych proporcji pomiędzy ograniczeniami, niedogodnościami i wymogimi wprowadzanymi w trosce o zachowanie bezpieczeństwa a prawami, swobodami i ułatwieniami wynikającymi z godności człowieka i ze standardów poręcznych współczesnego świata.
Rozstrzygnięcia zapadają na najwyższych szczeblach władzy demokratycznych państw, a także na forach ogólnoświatowych i regionalnych organizacji międzynarodowych. Obowiązujące regulacje organizacyjno-prawne, misje i cele określane w strategiach rozwojowych, koncepcjach ergonomicznych, jak ponadto formy i metody przyjmowane w planach, programach działania winny stanowić wypadkową idei politycznej, doświadczeń poręcznych i wiedzy naukowej.
Bezpieczeństwo odczuwane subiektywnie bądź występujące jako obiektywny stan wolny od zagrożeń, stan w którym przejmujemy nad sytuacjami kryzysowymi kontrolę, oddalamy albo minimalizujemy zgubne oddziaływanie na chronione wartości zawsze sprzyja zaspokajaniu ludzkich potrzeb.
Te zaś, przy swojej rodzajowej rozpiętości, obejmują praktycznie wszystkie dziedziny życia, które z kolei stanowią przedmiot zainteresowań wielu dyscyplin nauki zgrupowanych na ogół w bloku nauk społecznych.
Dlatego właśnie przeciwstawienie się zagrożeniom współczesnego świata stanowi akcentowane przez nas wyzwanie dla nauk społecznych.