Funkcjonowanie bezzałogowych systemów powietrznych w sferze cywilnej (Silva Rerum)

Historia bezzałogowych statków powietrznych sięga wstecz istotnie dalej aniżeli idea lotu załogowego. Prekursorów tego rodzaju lotnictwa można już odnaleźć w starożytnym świecie, gdzie ówczesna wiedza pozwalała na konstruowanie zabawek związanych z lotnictwem, a które teraz można żeby określić mianem „bezzałogowe".

W dalszej kolejności rozwój lotnictwa bezzałogowego następował równolegle z lotnictwem załogowym. Począwszy od pierwszego lotu braci Wright w 1903 roku, od którego przyjmuje się umownie początek rozwoju lotnictwa, w cieniu lotnictwa załogowego systematycznie były rozwijane konstrukcje bezzałogowe, co w epoce początków sił powietrznych nie było bez znaczenia, stanowczo w odniesieniu do realizowanych prób i doświadczeń.

Podobnie jak w lotnictwie załogowym rozwój samolotów bezzałogowych stymulowały świeże technologie, pojawiające się stopniowo i adaptowane na zapotrzebowania lotnictwa. Przykładem może być opracowanie systemu żyroskopowego, który znalazł użycie w lotnictwie załogowym, ale okazał się kluczowy dla wykonywania zrównoważonego lotu poprzez bezzałogowy statek powietrzny.

lecz najważniejszym wynalazkiem, umożliwiającym wykonywanie lotów bezzałogowych, pozostaje radio i fale radiowe, pozwalające na realizację bezzałogowego lotu kontrolowanego. To właśnie wygenerowało przełom w lotnictwie bezzałogowym i dało początek masowemu wykorzystaniu różnego rodzaju konstrukcji w zastosowaniach wojskowych.

Należy zauważyć, że do rozwoju lotnictwa bezzałogowego przyczyniły się zwykle siły zbrojne poszczególnych państw, a dopiero w późniejszym okresie (początek lat dziewięćdziesiątych XX wieku) zdano sobie sprawę, iż potencjał tkwiący w bezzałogowych statkach po-wietrznych może być w szerokim zakresie wykorzystany w środowisku cywilnym.