Henryk vi na łowach, AZ#36737FB9EB/DL-ebwm/pdf (Universitas)

Wojciech Bogusławski (1757–1829), dramatopisarz, aktor, reżyser. W 1778 roku debiutował jako aktor, śpiewak operowy i autor sceniczny; w latach 1783–1785, 1790–1794 i 1799–1814 dyrektor Teatru Narodowego. Prowadził własny teatr m.in. W Wilnie (1785–1789) i we Lwowie (1794–1799). Propagator ideologii oświecenia, rzecznik Stronnictwa Patriotycznego i wolnomularz, walczył o narodowy i nowoczesny repertuar. Wystawiał sztuki o aktualnych treściach politycznych i społecznych (np. Powrót posła Juliana Ursyna Niemcewicza, 1791). Stwarzał teatr pełniący ważną funkcję wychowawczo-obywatelską (zwłaszcza po upadku państwa polskiego). Napisał dla niego około 80 utworów dramatycznych i librett (był współtwórcą polskiego teatru operowego). Najważniejsze i najbardziej znane to Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale (1794, z muzyką J. Stefaniego), a także Henryk VI na łowach (1792). Wprowadził na polską scenę dramaty Szekspira i innych obcych autorów, m.in. F. Schillera, P. Corneille’a, J.B. Racine’a, Woltera. Występował do 1827; grał role typowe i tragiczne, śpiewał także partie operowe. W 1811 założył w Warszawie pierwszą szkołę dramatyczną; napisał podręcznik gry aktorskiej. Cieszył się u współczesnych ogromnym autorytetem, jest nazywany „ojcem teatru polskiego”.