Legitymizacja polskiej polityki europejskiej Anali- bezpłatny odbiór zamówień w Krakowie (płatność gotówką lub kartą)

Krajową politykę europejską, a także wszystkie procesy administracyjne i polityczne z nią związane, badać można, wykorzystując analizę systemową. Teoretyczny kontekst dla tej metody buduje nowy instytucjonalizm, określający warstwę ontologiczną krajowej polityki europejskiej. Do komponentów tej polityki zaliczają się, po pierwsze, formalne przepisy ustanawiające struktury organizacyjne powołane w celu realizacji poprzez Polskę obowiązków członkowskich w UE. Po drugie, w ramach opisywanej polityki obserwujemy charakterystyczne procedury operacyjne, do których zaliczamy rutynowe działania stosowane w: implementacji prawa unijnego na gruncie prawa krajowego, formułowaniu stanowisk Polski na posiedzenia gremiów unijnych, zagwarantowaniu demokratycznego uzasadnienia owych stanowisk, a także w reprezentowaniu państwa członkowskiego przed organami sądowymi UE. Po trzecie, neoinstytucjonalizm do składników krajowej polityki europejskiej zalicza także między innymi przekonania, wizje polityczne, kulturę czy wiedzę. Oddziałują one na sformalizowane charakterystyczne procedury operacyjne, uzupełniając lub kwestionując ich działanie. Relacje zachodzące między instytucjami a aktorami politycznymi w krajowej polityce europejskiej podporządkowane są logice adekwatności. Oznacza to, że obserwować możemy wzajemny wpływ na siebie wymienionych podmiotów będący wynikiem postępowania stosowanie do sytuacji, w której te podmioty funkcjonują i zgodnie z zasadami, normami i rolą im przypisaną.