Homo ludens

Johan Huizinga (1872-1945), z wykształcenia orientalista, przez dziesiątki lat profesor historii kultury na uniwersytecie w Lejdzie (Holandia), jest szeroko znany w świecie jako autor dwóch głównie dzieł: Jesień średniowiecza (1919) i właśnie Homo ludens.

Ta ostatnia książka, choć opublikowana w 1938 roku, do dziś fascynuje historyków i filozofów kultury świeżością i odkrywczością spojrzenia, czego dowodem jest nowa dziedzina badawcza zainicjowana pod koniec XX wieku: ludologia.

Autor wskazuje na grę-zabawę jako komponent kultury konstytutywny dla wielu jej dziedzin. Zabawa nie jest tu zwykłą rozrywką, ale współzawodnictwem, rywalizacją, która z czasem przybrała instytucjonalne formy.

Huizinga odnajduje świeże słowo,,ludiek" na oznaczenie niuansów tego,,ludycznego" charakteru ludzkiej kultury. Nie twierdzi, iż kultura jest wprost,,zabawą", ale w subtelny sposób wywodzi z,,ludycznych" poczynań człowieka najrozmaitsze zjawiska kulturowe - od wojny i prawa po naukę, poezję i sztukę.,,Ludyczność" współokreśla zarys dzieła stworzonego poprzez homo faber.