Miłe uszom dźwięki - dr Iwona Michalak-Widera

Książka gromadzi propozycje ćwiczeń, usprawniających narządy mowne, niezbędne do powodowania podstawowych głosek języka polskiego oraz różnorodne metody uzyskiwania korzystnych realizacji poszczególnych dźwięków. To stanowczo cenna publikacja dla studentów logopedii, logopedów, inicjujących pracę w zawodzie i specjalistów dziedziny, którzy poszukują prekursorskich rozwiązań metodycznych, np. Przez zabawę. Pozycja wielki katalog ćwiczeń polepszających funkcjonowanie narządów mownych.

Najpierw warto usprawnić artykulatory, a dopiero potem powodować i automatyzować jedną w danym szeregu głoskę. Takie rozwiązanie podyktowała własna długoletnia praktyka logopedyczna. Po skrupulatnym opanowaniu jednej głoski w szeregu, z zasady nie ma zapotrzebowania prowadzenia ponownie ćwiczeń, upraszczających narządy mowne dla wywołania pozostałych dźwięków. Kierując się powyższą zasadą, ułożono po jednym pakiecie ćwiczeń przygotowujących dla głosek przedniojęzykowo-zębowych [t] [d] [n], tylnojęzykowych [k] [g] [x], wargowo-zębowych [f] [v], wargowych [p] [b] oraz miękkich welarnych [k] [g]. W pakiecie ujęto wyłącznie miękkie welarne [k] [g] — jako częściej powtarzające się odchylenia, spowodowane naleciałościami gwarowymi mieszkańców Śląska.

Dla głosek szeregów: szumiącego, syczącego i ciszącego, a także głoski [r] oddzielono ćwiczenia upraszczania języka od treningu warg. Przygotowano również specjalny pakiet doskonalący artykulację rzadziej zniekształcanych głosek.

Procesom inicjującym wywoływanie głoski [r] poświęcono bezapelacyjnie więcej uwagi. Wynika to z potrzeby starannego usprawnienia języka, tj. Doprowadzenia do jego pionizacji i dwu- albo trzykrotnego szybkiego uderzania o podniebienie.

Poniższe opisy sposobów powodowania głosek i zbiory ćwiczeń udoskonalających działanie narządów mowy uszeregowano adekwatnie do częstotliwości występowania zaburzeń, inicjując od głosek przeważnie korygowanych w gabinetach logopedycznych.

Ponieważ u osób, które wykazują zmiany rodzaju dyslalicznego przede wszystkim nieprawidłowymi głoskami są spółgłoski dentalizowane, opisy rozpoczęto od głosek szumiących, przez syczące, kończąc na ciszących. Następnie scharakteryzowano głoskę [r], przedniojęzykowo-zębowe [t] [d] [n], tylnojęzykowe [k] [g] [x], pozostałe opozycje: dźwięczna — bezdźwięczna, a także rzadziej zniekształcane spółgłoski. Na końcu umieszczono samogłoski, których terapia prowadzona jest w nieznacznej liczbie przypadków.

Zaprezentowane opracowanie powinno stanowić cenny przewodnik dla studentów logopedii i logopedów, prowadzących terapię z osobami z wadami wymowy.