Każda działalność gospodarcza konsoliduje się z zagrożeniami a ryzyko to wzrasta wraz z wielkością obszaru, na którym dane przedsiębiorstwo prowadzi działalność.1 Kierując się tymi słowami, w pracy podjęta została próba zbadania, na ile System Ochrony Rurociągów Transportowych Ropy Naftowej i Gazu Ziemnego na terenie naszego kraju jest wystarczająco rozwinięty, aby spełniać swoją rolę jako wyraźny komponent infrastruktury krytycznej. Motywem poznawczym była chęć usystematyzowania i wzbogacenia wiedzy na temat stanu bezpieczeństwa sieci przesyłowych bezkompromisowców energetycznych na obszarze naszego państwa, a także innych krajów europejskich, w warunkach dynamicznych zmian zachodzących w otoczeniu, związanych równocześnie z istniejącymi zagrożeniami, jak i rozwojem sektora energetycznego Polski oraz Wspólnoty Europejskiej. Funkcjonalnym uzasadnieniem podjętego tematu jest natomiast potrzeba ochrony sieci przesyłowych ropy i gazu, stanowiących element strategiczny sektora energetycznego na szczeblu krajowym i unijnym. Zakłócenie dostaw paliw mogłoby wpłynąć na bezpieczeństwo obywateli, a także prawidłowe funkcjonowanie co najmniej jednego państwa członkowskiego. Z drugiej strony uszkodzenie rurociągu ze względu na charakter transportowanej substancji może skutkować istotnym zagrożeniem dla życia albo zdrowia ludzi, ich mienia oraz dla środowiska. O strategicznym charakterze systemu rurociągów ropy naftowej i gazu ziemnego świadczy z całą pewnością zakwalifikowanie ich jako potencjalnych składników europejskiej infrastruktury krytycznej, do której zgodnie z przepisami Unijnymi należą m.in. Instalacje i sieci energetyczne, w tym z reguły: produkcja energii elektrycznej, ropy naftowej i gazu ziemnego, magazyny i rafinerie, system transmisji i dystrybucji.