Artyleria na przełomie XVIII/XIX wieku stała się bronią śmiercionośną. Wojny napoleońskie pokazały jak przy właściwym skoncentrowaniu ognia artyleryjskiego uderzenie przełamujące decydowało o sukcesie bitwy. Powiedzenie,,Artyleria – Bóg wojny” w pełni odzwierciedla rolę jaką odgrywał ten wariant broni w ówczesnej sztuce wojennej. Po pokonaniu Napoleona, w Europie nastał upragniony pokój. Spokojne lata umożliwiły teoretykom wojskowości na przeanalizowanie ogromnego użytecznego materiału skatalogowanego na kilkudziesięciu polach bitew w całej Europie. Też polscy wojskowi, dzięki utworzeniu Armii Królestwa Polskiego taką szansę otrzymali. W tym właśnie okresie powstał podręcznik dla szkół artyleryjskich i inżynieryjnych kapitana Józefa Paszkowskiego,,Nauka funkcjonalna Kanoniera”. Autor, uczestnik wojen napoleońskich odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari, wykładowca w Szkole Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii Królestwa Polskiego, a także w Zimowej Szkole Artylerii, wyśmienity teoretyk i praktyk wojskowości, jak sam wzmiankuje, pracował nad całościowym ujęciem swych wykładów poprzez kilka lat. Na całe szczęście jego praca ukończona została przed wybuchem wojny polsko-rosyjskiej. Podręcznik profesora Paszkowskiego jest jednym z najlepszych przykładów wysokiego poziomu szkolnictwa wojskowego w Królestwie Polskim. Nic zatem dziwnego, iż to właśnie artyleria polska podczas Powstania Listopadowego niezaprzeczalnie przewyższała liczniejszą, a także lepiej uzbrojoną artylerie rosyjską.