Księga lotników polskich 1918-2018 - Praca zbiorowa

Setna rocznica powstania polskiego lotnictwa, którą właśnie obchodzimy, stanowi szczególną okazję do zaprezentowania i szerszego przedstawienia ludzi zasłużonych dla polskich skrzydeł. Sylwetki zamieszczonych w pracy ludzi to postaci ze wszech miar szczególne.

To ludzie, którzy potrafili swoją życiową pasję umiejętnie złączyć z oddaną służbą dla Ojczyzny. W trakcie I wojny światowej walczący w lotnictwie zaborców i nabierający dopiero doświadczenia polscy piloci sygnalizowali potrzebę tworzenia lotnictwa w ramach istniejących już polskich formacji wojskowych.

Pierwszym krokiem były usiłowania legionistów Józefa Piłsudskiego. To właśnie on skierował polskich oficerów do austriackich szkół lotniczych.najmocniej owocne zamiary ziściły się we Francji, w wytworzonej w tym kraju armii gen.

Józefa Hallera. Zbudowano tam mocne zręby polskiego lotnictwa przeniesionego w maju 1919 r. Do stolicy niepodległego już kraju - Warszawy. Świeżo odzyskana przez Polskę niepodległość została jednak zagrożona.

Kraj znalazł się w ogniu walk z usiłującą zawładnąć polskimi ziemiami bolszewicką Rosją. Lotnictwo polskie w niebagatelny sposób przyczyniło się do zwycięstwa w bitwie warszawskiej. Wykonało ono podczas wojny 1918-1920 r.

aż 4942 loty w łącznym czasie 9465 godzin. Straty personelu latającego sięgnęły 43 osób, w tym 3 pilotów amerykańskich. Stanowczo osłabiona w wyniku działań wartość bojowa eskadr spowodowała zmniejszenie ich stanu z dziewiętnastu do czternastu: dziesięć wywiadowczych i cztery myśliwskie.

Stały się one fundamentem pułków lotnictwa mieszanego. Niewątpliwym sukcesem Polskich Sił Powietrznych było przyciągnięcie do służby w lotnictwie ludzi ze wszelkich warstw społecznych. Byli tam ziemianie oraz chłopi.

Byli synowie drwali, górników, szewców i artystów. Decydującą rolę odgrywał doskonały wzrok, szybkość reakcji na zmiany i solidność fizyczna.