Interakcje leków stosowanych w farmakoterapii bólu mają szczególnie istotne znaczenie funkcjonalne. Pacjent leczony z powodu dolegliwości bólowych przyjmuje jednocześnie kilka leków, które mogą wchodzić ze sobą w niekorzystne interakcje zarówno farmakokinetyczne, jak i farmakodynamiczne, czego skutkiem jest występowanie działań niepożądanych o rozmaitym obrazie klinicznym. Dodatkowy problem poręczny stanowi fakt,jednocześnie wykorzystywane leki mogą wyróżniać się wspólnym profilem działań niepożądanych, które mogą ulegać potencjalizacji.
Stan pacjenta leczonego z powodu bólu często ulega dynamicznym zmianom, które wywołują pojawianie się nowych objawów, dlategowyraźnym elementem oceny chorego jest rozróżnienie objawów związanych z progresją choroby i wynikających bezpośrednio z działań niepożądanych używanych leków. W praktyce lekarza przyjmującego pacjenta w ambulatorium z grupy leków przeciwbólowych w głównej mierze stosowane są nieopioidowe leki przeciwbólowe (NLPZ, paracetamol, metamizol)