Monografia gromadzi odważną, bezkompromisową ocenę stanu polskiej myśli resocjalizacyjnej, która koncentruje się na tym, czego w więzieniu, szerzej w resocjalizacji, osiągnąć nie można. Pokazuje jej płytkość i schematyzm. Ma ona zatem uaktualnić tę myśl o świeże idee, sprowokować do dyskusji nad wątłością nauki uniwersyteckiej. W książce zawarto analizę problemów pracy penitencjarnej z różnymi kategoriami przestępców, zwrócono uwagę na znaczenie korzystnych praktyk penitencjarnych. Ich rozwijanie jest aktualnie ważniejsze od wymyślania nowych, coraz bardziej abstrakcyjnych koncepcji resocjalizowania. Monografia ukazuje, co można osiągnąć, stara się udowodnić, że w takim kierunku należy rozwijać uniwersytecką naukę penitencjarną.