Kryzys nauki o polityce z perspektywy filozofii politycznych leo straussa i erica voegelina

[...]Celem niniejszego opracowania jest diagnoza kondycji współczesnej nauki o polityce z perspektywy filozofii politycznych Leo Straussa i Erica Voegelina. Przedmiotem analizy są równocześnie koncepcje filozoficzno-polityczne Straussa i Voegelina, dokonana przez nich interpretacja stanu nowożytnej nauki i przedstawienie potencjału tych koncepcji na tle problemów współczesnej politologii. Obecny kryzys nauki o polityce wymaga odpowiedzi na stanowcze pytania o jej poznawcze, analityczne i metodologiczne podstawy i cele. [...]Filozofie polityczne Straussa i Voegelina mogą być zastosowanecznym narzę-dziem w krytycznej analizie współczesnych dylematów nauki o polityce. Kryzys jest nie tylko wyzwaniem dla politologii, ale może jeszcze stanowić szansę odbudowy jej fundamentów teoretycznych. Początkiem odnalezienia właściwej perspektywy epistemologicznej powinien być namysł nad kwestiami ontologicznymi, czyli sensem i istotą "tego, co polityczne". Strauss i Voegelin w swych przedsięwzięciach filozoficzno-politycznych postulowali powrót do namysłu nad naturalną perspektywą poznawczą człowieka, jako indywidual-nego podmiotu uczestniczącego w życiu politycznym, funkcjonującego w ramach określonego, politycznego ładu. Tym samym sprzeciwiali się nowożytnemu podejściu, które cechuje prymat metodologii i epistemo-logii nad istotą poznawanego przedmiotu. Występowali jednak przeciwko anarchizmowi poznawczemu, odrzucającemu możliwość jakiejkolwiek uniwersalnej i intersubiektywnej wiedzy o sprawach politycznych. Możliwość przekroczenia nowożytnych ograniczeń dostrzegali w odwołaniu do funda-mentów nauki o polityce, zawartych w tradycyjnej filozofii politycznej. Refleksja nad źródłami myślenia o "tym, co polityczne" miała przybliżyć ich do istoty spraw politycznych, widzianych z perspektywy przekraczającej tymczasowy, temporalny i faktualny porządek.