Księga oera linda. oera linda bok

„Księga Oera Linda" (fryz. „Oera Linda bok", hol. „Oera Linda boek", ang. „Oera Linda book", niem. „Ura-Linda-bronik", ros. „Ура-Линда") to historyczne, mitologiczne i religijne teksty fryzyjskie, odkryte w XIX wieku.

Dziś większość naukowców uważa, iż księga ta jest mistyfikacją, lecz istnieją jeszcze zwolennicy jej autentyczności. Księga gromadzi idee nacjonalizmu i skrajnego europocentryzmu, dowodząc znakomitym ustrojem społecznym jest matriarchat i rządy pań.

Opisane są w nim dzieje Fryzów i Europy w okresie pomiędzy 2194 p.n.e. A 803 n.e. Jest to drugie – po Platonie – europejskie źródło pisane, które mówi o zagładzie Atlantydy, wymieniając ten mityczny ląd z nazwy.

Cornelius Over de Linden (1811-74), główny dozorca Stoczni Królewskiej w Helder, był w posiadaniu szczególnie starego manuskryptu, który był dziedziczony i przechowywany w jego rodzinie od niepamiętnych czasów i nikt nie wiedział, skąd się wziął i co gromadzi, ponieważ sporządzony był w nieznanym języku i piśmie.

Wiadomo było tylko tyle, iż zawartą w nim tradycję z pokolenia na pokolenie sugerowano uważnie chronić. Okazało się, że tradycja kryje się w treści dwóch listów, które otwierają manuskrypt, od Hido oera Linda, anno 1256 i od Liko oera Linda, anno 803.

Do C. Over de Lindena dotarł on z polecenia jego dziadka, Den Heer Andries Over de Lindena, który mieszkał w Enkhuizen i tam 15 kwietnia 1820 roku zmarł w wieku sześćdziesięciu jeden lat. Ponieważ jego wnuk miał wtedy zaledwie dziesięć lat, manuskryptem zaopiekowała się za niego ciotka, Aafje Meylhoff, z domu Over de Linden, mieszkająca w Enkhuizen, która w kwietniu 1848 roku przekazała go późniejszemu właścicielowi.

Usłyszawszy o tym, dr E. Verwijs poprosił o pozwolenie zbadania manuskryptu i natychmiast rozpoznał go jako wyjątkowo stary tekst fryzyjski. Po zbadaniu jednak zaraz rozpoczęły się kontrowersje o których było wyżej.

Jan Gerhardus Ottema (1804-79), wybitny członek Fryzjskiego Towarzystwa Historii i Kultury, opublikował holenderski przekład. Przekładu na angielski w roku 1876 dokonał William R. Sandbach. Ponad czterdzieści lat później, począwszy od 1922 roku, holenderski filolog Herman Wirth ożywił problem.

Wirth w 1933 r. Opublikował niemieckie tłumaczenie pt. „Die Ura Linda chronik" i nazwał tę księgę „Biblią nordycką". Dzieło zdobyło powszechne uznanie wśród nazistowskich naukowców. Himmler wprost się nim zauroczył i to do tego stopnia, iż „Księgę Oera Linda" poczęto w tym czasie nazywać w Niemczech „Biblią Himmlera".Po upadku nazizmu księga poszła do lamusa, dopiero w późniejszych czasach przypomniał ją anglojęzyczny pisarz Robert Scrutton w dziełach „The Other Atlantis" (1977) and „Secrets of Lost Atland" (1979).

obecnie „Księga Oera Linda" jest bardzo renomowana i użytkowana poprzez atlantologów, okultystów, i neopogan na zachodzie Europy. Księga ta po raz pierwszy pokazuje się w języku polskim.